Με μεγάλη χαρά φιλοξενούμε στην ιστοσελίδα μας ένα όμορφο και ζωντανό οδοιπορικό στις εκκλησιές του Βοσπόρου και του Μεγάλου Ρεύματος με τίτλο "Η Χαρά του Χαίρετε στην Πόλη", έμπνευση και δημιουργία της πολύ αγαπημένης φίλης Ρέας Ξενιάδου Πουρνάρα από το οικογνειακό ταξίδι που πραγματοποίησε στη γενέτειρά της, την Πόλη, το Πάσχα του 2007.

H Ρέα Ξενιάδου Πουρνάρα γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε και έχει ακόμη το σπίτι της στην Πόλη. Είναι απόφοιτος της Αστικής Σχολής Φερίκοϊ, του Ζαππείου και του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου, Τμήμα Οικονομικών και Διοίκησης. Εργάστηκε ως οικονομικός σύμβουλος / ελεγκτής και διευθύντρια στις εταιρείες Arthur Andersen, Olympic DDB Needham και ΚPMG στην Αθήνα. Τα τελευταία περίπου 16 χρόνια ζει με την οικογένεια της στην Ελβετία. Ασχολείται κυρίως με τον εθελοντισμό στον φιλανθρωπικό και πολιτιστικό χώρο.

Απολαύστε το οδοιπορικό και ακολουθείστε νοητά τη διαδρομή και τις στιγμές!

Η Χαρά του Χαίρετε στην Πόλη

Μεγάλη η λαχτάρα μου να περάσουμε την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα στην Πόλη μετά απο 12 χρόνια, όταν τότε 15 Απριλίου, Σάββατο του Λαζάρου, βαπτίζαμε στον Αη Δημήτρη μας, στο Κουρτουλούς, την μικρή μας κορούλα στα χέρια του Αγίου Χαλκιδώνος.

Ο Θεός μάς αξίωσε και φτάσαμε πάλι φέτος, το Σάββατο του Λαζάρου στην Πόλη, για να θυμηθούμε τις παλιές μέρες, να ζήσουμε τώρα όλη μαζί η οικογένεια, τις αλησμόνιτες αναμνήσεις, τις παιδικές όμορφες στιγμές, που όσο περνάνε από μας στα παιδιά μας δεν θα σβήσουν ποτέ από το νου και τις καρδιές μας, και θα ζει η Πόλις και η Ρωμηοσύνη ολόκληρη στις θύμησες μας για πάντα.

Κυριακή των Βαϊων, πρώτη λειτουργία στα Ψωμαθειά, στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Αρκετός κόσμος, ίσως οι μισοί απο μας Αραβόφωνοι, οι επίτροποι μας καλωσορίζουν με τέτοια χαρά και καλοσύνη που χαίρεται η ψυχή του ανθρώπου να αντευχηθεί με περίσσια αγάπη και ευγνωμοσύνη. Η εκκλησία φρεσκοβαμμένη, παίρνουμε τα βάγια μας από το παγκάρι άφθονα και μετά την απόλυση περνάμε στην αίθουσα για το πλούσιο κέρασμα της γιορτινής μέρας. Στο άκουσμα ότι δεν είμαστε ξενοι, αλλά Ρωμηοί και μάλιστα της περιοχής, η καταγωγή του πατέρα μου είναι από εδώ και η μικρότερη αδελφή του μένει ακόμη στο πατρικό της σπίτι στα Ψωμαθειά, οι κουβέντες πληθαίνουν, όλο γίνεται λόγος και για τα παλιά. Στη συνέχεια πάμε να ανάψουμε ένα κερί στον Άγιο Νικόλαο και στην Ανάληψη. Τόσο κοντά η μια με την άλλη, που νομίζεις ότι ακούς ακόμη τα παιδιά να παίζουν στα ενδιάμεσα δρομάκια, τις γιαγιάδες να κάθονται στα μπαλκόνια τους, τις φίλες να μιλάνε στις αυλές των σπιτιών τους και τους άνδρες να ανάβουν το κερί τους πριν πάνε το πρωί στις δουλειές τους. Διαβάζουμε ένα ένα τα ονόματα των δωρητών των εικόνων, τι εικόνες..., γνωστοί ευεργέτες ή άγνωστα ονόματα..., η Ρωμηοσύνη ζει και θα ζει πάντα μέσα και από αυτές.

Το βράδυ στην ακολουθία του Νυμφίου ερχόμαστε στα δικά μας μέρη. Στον Αη Δημήτρη του Κουρτουλούς. Η εκκλησία μας βυθίστηκε κιόλας στο πένθος των αγίων παθών, όλα όπως ήταν πάντα, αφού ακούγεται ακόμη η βροντερή φωνή του πάτερ Γιάννη και αντηχεί παντού δεν φοβόμαστε. Είμαστε λιγότεροι αλλά αρκετοί. Στον Αη Δημήτρη νοιώθεις πραγματικά να έρχεται ο Νυμφίος.

Το επόμενο βράδυ πάλι κοντά. Στην Ευαγγελίστρια. Βουλιάζεις μέσα σε γνωστές ρήσεις του Ευαγγελίου γραμμένες σοφά στους τοίχους της που σε δίνουν κουράγιο όταν ακούγεται το «τον νυμφώνα σου βλέπω Σωτήρ μου» και σηκώνεις το βλέμμα σου και συναντάς τις τόσο μοναδικές εικόνες της και τις αφιερώσεις από τις μεγάλες αδελφότητες των ημερών. Η εκκλησία λάμπει, το μήνυμα του Ευαγγελισμού είναι παντού μέσα της. Προσκηνούμε, το παίρνουμε, το κρατάμε μέσα μας, κι εμείς και τα παιδιά μας.

Τη Μεγάλη Τρίτη το πρωί βρισκόμαστε στην εκκλησία μας στην Πρώτη. Εδώ κι αν είναι όλα ίδια. Μας φάνηκε ότι λείπει ο πράσινος πάγκος στον αυλόγυρο, αλλά ο κανδηλανάφτης μάς τον δείχνει μέσα στον νάρθηκα δίπλα στο παγκάρι, μόνο για τον χειμώνα. Εκεί που έβριθε ο κόσμος της Παναγίας ή την η μέρα της γιορτής της, στο Γενέθλιον της Θεοτόκου, και οι κυρίες μάς ράντιζαν με τα μυρωδένια κανιά τους και μάς μοίραζαν λουλούδια, ακόμη ίσως να ήταν ανοικτό και το σχολείο της. Στο παγκάρι έχουν μείνει ακόμη βάγια απο την Κυριακή, ανάβουμε τα κεριά μας, τι να πρωτοθυμηθούμε, προσευχόμαστε για όλους που έφυγαν απο κοντά μας και παρακαλούμε για τους πίστει οικούντες εν αυτή. Η Πρώτη έχει γίνει άλλος τόπος, η εκκλησία μας όμως παραμένει όπως την ξέρουμε και περιμένει. Το βράδυ ερχόμαστε στον πάνσεπτο πατριαρχικό μας ναό. Προφθαίνουμε να χαρούμε χαιρετίζοντας τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη καθώς έρχεται στην εκκλησία με την συνοδεία του. Προσκυνούμε τον Άγιο Γεώργιο στον νάρθηκα και πάμε στην Φανερωμένη. Δίπλα τα άγια λείψανα των προκατόχων του Πατριάρχου μας, αγίων Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Καθόμαστε στα στασίδια μας κι αφήνουμε το πνεύμα μας να γευθεί όλο το νόημα του ψαλτηρίου, την καρδιά μας να γεμίσει με το μεγαλείο και μαζι την ταπεινότητα που εμπνέει ο ναός με τον Πατριάρχη μας να συπροσεύχεται ευλαβικά στο παραθρόνιο. Λείπει όμως ο Νυμφίος, διερωτώμαστε μεταξύ μας αλλά σωπαίνουμε. Κατά τη διάρκεια της ακολουθίας φεύγει ο Πατριάρχης περιστοιχιζόμενος από τους διακόνους του προς το δεξειό κλίτος και σε λίγο επιστρέφει. Στην απόλυση, μετά το εξαιρετικό άκουσμα του τροπαρίου της οσίας Κασσιανής απο τον άρχοντα πρωτοψάλτη μας, δεχόμαστε την ευγενική καλοσύνη μιας βέρας πολίτισσας που μας εξηγεί ότι ο Νυμφίος μαζί με την Θρηνοδούσα Μητέρα του στέκονται δίπλα στη στήλη της Φραγγελώσεως, σπουδαίο κειμήλειο και προσκήνημα του πατριαρχείου, οπότε ο Πατριάρχης πηγαίνει δίπλα να προσκυνήσει. Προσκυνούμε με δέος κι εμείς, ευχαριστώντας εγκάρδια γι’αυτό που τόσα χρόνια αγνοούσαμε.

Την Μεγάλη Τετάρτη είμαστε πάλι στον Αη Δημήτρη μας. Αρκετός ο κόσμος στο άγιο ευχέλαιο, μας εμψυχώνει όμως πολύ και μας ενδυναμώνει προς την πορεία μας για το Πάσχα ο λόγος του δεσπότη μας.

Την Μεγάλη Πέμπτη πηγαίνουμε το πρωί στη Μπαλουκλιώτισσα. Και για τους δικούς μας και για να αφήσουμε το στεφάνι μας για τον Εσταυρωμένο. Ο αυλόγυρος , η εκκλησία, το αγίασμα λάμπουν, τα λουλούδια στολίζουν, όπως πάντα τα τελευταία χρόνια τώρα.. Είναι ο θρύλος μας το Μπαλουκλί, κι ευτυχώς τα παιδιά ξέρουν πια την ιστορία, τα είδαμε ξανά τα ψάρια, πάλι η μια πλευρά τους άψητη, η άλλη κόκκινη τηγανισμένη! Μία η μοναχή, μας καλοδέχεται, συναντάμε λίγους γνωστούς, διαβάζουμε πάλι τα ντέρτια των Καραμανλίδων πάνω στις πέτρες, γελάμε, είναι πόνος γλυκά δοσμένος. Πάμε και στα μνήματα, έρημα μεν αλλά εκεί αναπαύεται μεγάλη Ρωμηοσύνη. Και τρανοί ηγέτες του γένους . Το βράδυ για τα 12 ευαγγέλια σμίγουμε πάλι στον Αη Δημήτρη μας με άλλο ένα στεφάνι στο χέρι. Και μας αξιώνει ο Θεός να δούμε τον Σταυρό να βγαίνει με πάνω από 30 στεφάνια μπροστά να τον απαλύνουν τον πόνο. Η μικρή μας κι άλλα παιδάκια κράτανε δύο δύο τα στεφάνια. Μεγάλη υπόθεση, μεγάλη ικανοποίηση. Δόξα σοι ο Θεός και του χρόνου, και Καλή Ανάσταση.

Τη Μεγάλη Παρασκευή το πρωί είμαστε πάλι στο Πατριαρχείο. Πατριαρχική και Συνοδική Χοροστασία για την Αποκαθήλωση με όλη την μεγαλοπρέπεια. Στολισμένος ο επιτάφιος με άσπρα γαρύφαλλα μόνο και κάλες. Μας μοιράζει ο Πατριάρχης πλούσια τα λουλούδια στην απόλυση, βιολέττες, ζέρμπερες, φρέζες, ζουμπούλια, όλη η άνοιξη στα χέρια μας. Έχουμε είδη προσκυνήσει έναν επιτάφιο και ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη νοσταλγία, αυτό που κάναμε χρόνια και χρόνια από μικρά, τις επτά εκκλησίες, συνηθίζαμε στον Βόσπορο αφού πηγαίναμε πρώτα στα Έξη Μάρμαρα. Φέτος παρεκκλήνουμε λιγάκι, πάμε πάλι στην Ευαγγελίσρια, στον Αη Δημήτρη, μεγάλοι επιτάφιοι, περνάμε και από κάτω. Και συνεχίζουμε προς Βόσπορο.

Ξεκινάμε πρώτα από την αγαπημένη εκκλησία του πατέρα μου τον Άγιο Φωκά στο Ορτάκιοι, στο Μεσοχώρι, είναι σίγουρα καλλίτερα από ότι την θυμάμαι, συνεχίζουμε με τον Άγιο Δημήτριο στο Κουρούτσεσμε. Η κάθε μιά με τον ευγενικό και χαμογελαστό επιστάτη της. Και φθάνουμε στην άλλη πολυαγαπημένη μας εκκλησία, τους Ταξιάρχες στο Μέγα Ρεύμα. Το «Δεύτε Προς Με » δεσπόζει στον τρούλο της εξωτερικά όπως το θυμόμαστε και καλεί τους πάντες καθώς χτυπάει πάνω του φως ιλαρό και εσπερινό. Η Μαυρομωλίτισσα μέσα ζωντανή στην εικόνα της. Ανασείρουμε απο τα χρόνια τα περασμένα μ’ένα ¨έχετε γειά¨ στη σκέψη, τις κοπέλες στα τραπεζάκια δίπλα στους επιταφίους, με τους ασημένιους δίσκους τους γεμάτους λουλούδια για μας... Μετά σταματάμε στον Άγιο Χαράλαμπο στο Μπεμπέκι, αφού παίρνουμε ένα τσαγάκι στο Βεβεκ καφενεσί, ακριβώς δίπλα στο τζαμί, παλιό και γνώριμο μας πιά στέκι, από τα χρόνια του πανεπιστημίου.Ο καιρός πολύ καλός , μας ευνοεί, συνεχίζουμε, μετά από μια ωραιότατη πεζοπορεία μέχρι το Ρούμελι Χισάρι δίπλα στη θάλασσα και ανάμεσα στους απογευματινούς ψαράδες, προς την Παναγία του Νιχωριού. Έχει αρχίσει εδώ η ακολουθία και μέχρι να ανάψουμε τα κεριά μας αρχίζουν τα εγκώμια. Γιά πότε μάς δίνει ο ψάλτης τα φυλλάδια στο χέρι και γιά πότε βρισκόμαστε κι εμείς να ψάλλουμε μαζί με τους υπόλοιπους εκκλησιαζόμενους ένας Θεός ξέρει. Τι ευλογία! Ψάλλουμε όλοι, μικρά παιδιά και μεγάλοι μαζί, όλοι Πολίτες, πρόσωπα γνωστά. Τους χαιρετάμε με θερμές ευχαριστίες και τρέχουμε πιά στα Θεραπειά. Στην μητρόπολη, στην Αγία Παρασκευή. Άλλη ευλογία εδώ. Αργεί ακόμη η ακολουθία, όλοι κάθονται καρτερικά, πάλι βλέπουμε λίγους γνωστούς, αναπάντεχους, χαρά και ευχές αμφότεροι. Και ψάλλουμε πάλι τα εγκώμια με την παρουσία του δεσπότη αυτή τη φορά, σε δύο χορούς , κι ενώνεται όλο το εκκλησίασμα με το "Ω γλυκύ μου έαρ"! Στιγμές συγκινητικές, μοναδικές.

Το Μεγάλο Σάββατο μεταλαμβάνουμε στους Ταξιάρχες, στο Μέγα Ρεύμα, είμαστε πράγματι πολύ λίγοι, οι δάφνες γεμάτες στην εκκλησία. Η χαρά του "Χαίρετε" του Χριστού προς τις μυροφόρες εκεί όμως μέσα μας, μας τη δίνουν οι λιγοστοί αυτοί άνθρωποι, το καλωσόρισμα του Δεσπότη, της περιφέρειας του Βοσπόρου, τα αυγά από τις κυρίες πού φροντίζουν την εκκλησία. Τι άλλο; Μένουμε στο Βόσπορο για ένα νηστείσιμο μεσημεριανό, έχει ήλιο και αεράκι που γεμίζει τα σωθικά Πάσχα και μυρωδιές. Αργούμε όμως και θέλουμε να προλάβουμε το Σισλί. Στην περασμένη απογευματινή ώρα οι πόρτες είναι ανοικτές και ο παπάς έτοιμος για το τρισάγιο των άλλων μισών αγαπημένων μας.

Το βράδυ στην Ανάσταση πάλι κοντά. Στον Αη Δημήτρη. Έχουμε πολλούς επισκέπτες από την Ελλάδα, αλλά επικρατεί η παλιά κατάνυξη. Την χαρά της προσμονής του Χριστός Ανέστη την έχω ζήσει μόνο στην Πόλη...και τη ζω για άλλη μιά φορά με την οικογένεια μου. Ακούγεται από όλους το Χριστός Ανέστη πόσες φορές..., ο μεγάλος κήπος του Αη Δημήτρη γεμάτος, φεγγοβολάνε οι λαμπάδες.

Την Κυριακή του Πάσχα είμαστε στο Πατριαρχείο. Γιορτή μεγάλη, κόσμος πολύς. Αγέρωχος άγιος ο Πατριάρχης μας στο θρόνο του μέσα στο ιερό καθώς ακούγονται τα ευαγγέλια στις ξένες γλώσσες και διαθλάται το λαμπρινό φως επάνω από την αγία τράπεζα. Παίρνουμε τα κόκκινα μας αυγά από τα χέρια του, παντού ακούγεται το Χριστός Ανέστη! Φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, όλοι Χριστός Ανέστη!

Ετοιμάζοντας την επομένη τους εαυτούς μας γιά την επιστροφή, νοιώθουμε τη χαρά του "Χαίρετε". Νοιώθουμε γεμάτοι με την Ρωμηοσύνη που ζήσαμε. Στις εκκλησίες μας αλλά και στο σπίτι, με την μαμά και την θεία μας. Και διαβάζω στα παιδιά ένα από τα ομορφότερα ποιήματα του αγ. Πέργης:

Ακόμη και τώρα...

Τη Ρωμηοσύνη
συνεχίζω να τη βλέπω σα μορφή
χειποπιαστή,
ρυτιδιασμένη, μα μοναδική.

Τη βλέπω να νοιώθει
ακόμη και του τώρα την αφή
αυτών που τη χαίρονται
με την ψυχή
και της χαϊδεύουν τα οράματα
ακόμη και τώρα στα γεράματα.

Ρέα Ξενιάδου Πουρνάρα

Γενεύη, Απρίλιος 2007

Απολαύστε επίσης πιο κάτω φωτογραφικό υλικό από το οδοιπορικό.